Aankomst

04-07-2014

Holaaa!!

Eindelijk toegang tot een computer ;)!

Het is vrij lastig hier qua mobiliteit, er zijn geen computers - ik zit nu samen met Makita (medestagaire) in een internetcafe - er is wifi aanwezig bij de instelling, maar dat werkt vaak niet (volgens een vd nonnen waar k verblijf komt het door de harde wind hier (aangezien t winter is hier, fijne temp overdag, ongeveer 28 gr gemiddeld met veel zon, maar ´s avonds koelt het erg af en het waait ontzettend hard. Ik hoor ´s nachts het geruis van de wuivende palmen in mn kamer)). Ok. ff bij het begin beginnen.

Na een lange vlucht vanaf Amsterdam naar Rome (met overstaptijd van 45 min wat erg weinig was aangezien de gate onbekend was en ik eerst dat moest uitzoeken en daarna de gate zoeken terwijl k naar een andere terminal moest met de metro, gelukkig ist goed gegaan), kwam k in de vroege ochtend in Buenes Aires aan. Omdat ik een tussenstop van 15 uur had, zocht ik een bus om naar het centrum te gaan voor een beetje siteseeing. Het bleek nog niet zo gemakkeljk omdat er op zn Zuid Amerikaans (;)), mensen taxi s aanraadden terwijl de reis daarvoor echt veel te lang (en dus te duur) zou zjin. In de bus gaf een meisje, die dezelfde vlucht bleek te hebben gehad als, ik die woonzaam is in Montevideo, vlakbij BA, me tips over hoe k t best terug kon gaan en waar wat te vinden en gaf me een landkaartje van BA. 

Het centrum bleek veel groter, drukker en onoverzichtelijker dan ik had verwacht. Eerst heb ik er zelf wat rondgelopen, koffie gedronken, geld gewisseld en mooie plekjes gezien, zoals plaza mayor. Een plein met parkjes en fonteinen wat omringd is met grote gebouwen, waaronder een roze huis (waar volgens mij iemand van de regering woont, wat k mee dacht et hebben gekregen van een taxichauffeur op de terugweg die nogal negatief was ovre deze persoon). Daarna heb ik een toeristbus gepakt omdat dat praktisch gezien qua tijd beter was en ik graag La Boca wilde zien. Dit is een authentieke buurt met gekleurde huizen, tangobarren en t beroemde voetbalsstadion met veel winkels met Maradonnaspullen. Halverwege de tour had ik een taxi weer terug naar bushalte gepakt omdat het anders te krap zou worden. Het bleek tot de taxichauffeur niet door te dringen dat mijn Spaans basic was want hij vertelde honderduit waarvan ik maar vlagen mee kon krijgen, dus maar knikte. Toen hij vroeg waar ik vandaan kwam en ik vertelde uit Nederland te komen, regeerde hij vrij heftig. Hij scheeuwde ´Malo Holanda´ en maakte tegelijkertijd moordbewegingen bij zn nek. Het bleek over Maxima te gaan wat natuurlijk logisch is gezien haar vaders verleden. Hij zag waarschijnlijk mn schrikreactie want hj probeerde t daarna te vergoeielijken door te zeggen dat ze wel knap en vast best aardig was. Daarna was k wat gedesorienteerd en moest zoeken naar de bushalte tussen al de wegen en verkeer en mensen wezen me steeds naar verschillende andere bushaltes, maar uiteindelijk had k gevonden en kwam ruim op tijd aan op het vliegveld. Ik had deze tijd echter wel nodig want ik moest suuuperlang wachten op t vliegveld bij alle controles!! Daarna op weg naar Santa Cruz.

Daar aangekomen (2 u ´s nachts) stond een vrolijk zwaaiende groep van Aiesec me op te wachten. Ze begroetten me hartelijk en heb gezellig id auto gekletst in Spanglish op weg naar de overnachtingsplek van een van de leden van Aiesec. 

De volgende dag ben ik door mn buddy, Juan Arturo op sleeptouw genomen door Santa Cruz. Omdat ik moe was van de trip en hij vrij vroeg op de stoep stond, was het wel wat overwelming om de hele tijd in Spaans te moeten praten, of poging tot, omdat zijn Engels nogal slecht is. Hij is erg gezellig en grappig maar ook erg druk dus dan moet je je erg inspannen, maar het was wel heel gezellig en hij is heel aardig, net als alle mensen hier trouwens. Santa Cruz is een heel leuk stadje wat in het centrum erg gemoedelijk is met kerkjes, gezellige parkjes vol mensen die er hun ontspanning zoeken en kleine huisjes en daarbuiten vrij ruig met veel vuil, druk verkeer, slechte wegen, soms zelfs zandwegen me gote keien en vol met kleine volgestampte busjes met mensen eruit hangend. Ik heb allerlei lokale gerechten gegeten die echt heerlijk zijn en verder praktische dingen geregeld, zoals geld overmaken naar aiesec en geld wisselen. Die avond verhuisde ik naar de plek waar ik door de weeks woon, de instelling waar de kinderen wonen.

Daar aangekomen wachtte me een warm welkom met welkomstborden door de kinderen, jongeren gemaaakt en ik ontmoette er de professoren, zusters (nonnen) en drie medestagaires (twee jongens uit Brazillie waarmee ik vandaag in het centrum naar Brazillie-Colombia heb gekeken, supervermakelijk, ze waren erg ... betrokken om t maar ff zacht uit te drukken, voetbal leeft hier in Bolivia wel echt hoewel t niet deelneemt aan de wk. Je ziet mensen met shirts die verschillende landen supporten. Vandaag zag k bv Baiern Munchen, Spanje, veel Brazillie - dit land is erg populair hier en ze worden ook door Brazillie beinvloed daardoor in bv hun muziekvoorkeur) en een meisje uit Fiji die nu woonzaam in Florida is. Daarna mn eerste diner met de kinderen die allemaal erg geinteresseerd waren en enthusiast schreeuwden ´Sylviaaaa aqui!!!!´ (of ik bij ze aan hun tafel kwam zitten. Iets wat ze elke maaltijd doen ;))! 

Het is erg gezellig. De kinderen/jongeren zijn echt schatjes. Je merkt dat door de meer collectivistische cultuur de mensen meteen helemaal open staan voor nieuwe contacten, zich helemaal openstellen en je omarmen en knuffelen, erg geinteresseerd zijn en alles samen willen doen, hoewel als je zegt het niet te willen ze dat goed begrijpen. Ik voelde me hier daardoor meteen erg thuis en erg welkom en merk meteen een klik te hebben met de jongeren. Na het werk en tussendoor hangen ik de de andere stagaires ´s avonds vaak rond buiten voor het huis met de kinderen. Ik voetbal en knikker soms met de jongens en met de meisjes teken ik en vlecht hun haar en leer ze salsadanspasjes aangezien ze heel erg van (latin)muziek houden. De meisjes besteden erg veel tijd aan videoclibs kijken van een Coreaanse boyband en meer Latinachtige bands. Daar doen ze danspasjs op etc. Echte pubermeisjes. 

Het is wel frustrerend dat er echt een taalbarriere is. Ze spreken erg snel en in slang en accent, ze slikken bv net als in Andalusie de s in aan het eind van woorden. Mijn spaans is basic waardoor het communicren vrij stroef gaat terwijl het ontzettend belangrijks. Daardoor voel k me soms wel onzeker omdat ik veel nie meekrijg en als ik iets wil vertellen echt naar de woorden moet zoeken de hele tijd. Heb standaard n woordenboekje bij me. Laatst vertelde een meisje me een verhaal ovr haar thuissituatie. Ze kan niet bij haar ouders wonen omdat haar thuissituatie slecht is (de meeste ouders zitten in de gevangenis, iets wat je soms aan de kinderen merkt. Ean van de jongens vroeg me laatst of ik met een pistool om kan gaan omdat een vrouw zichzelf moet kunnen verdedigen). Ik vond het zoo frustrerend niet goed te kunnen reageren omdat ik echt er met haar over wilde praten. Dat is iets wat zich wellicht moet ontwikkelen en ik heb spaanse studieboeken meegenomen waar k elke dag iets mee ga doen samen met Makita en verder veel pratenpratenpraten. De kinderen zijn erg geduldig en vinden het leuk dingen uit te leggen en vragen ook veel over Nederland. Makita woont hier al een tijdje en had in het begin dit taalprobleem ook (en nu nog een beetje). De twee jongens uit Brazillie hebben dit probleem natuurlijk minder omdat het een beetje vergelijkbare talen zijn. Een ervan spreekt goed Spaans waardoor hij soms als een soort translater fungeert voor de rest. 

Het werk wat ik doe bestaat vn uit de kinderen begeleiden, ik woon op de instelling en heb een soort woon/groepsbegeleidingstaak en verder geef ik Engelse les samen met Makita, het andere meisje op de instelling en help ze met huiswerk. Ook ondersteunen we bij andere lessen zoals wiskunde waarbij we in de lessen meedoen en helpen we bij activteiten zoals we vandaag een voetbaltournooi deden in een park. Spelen met ze en contact maken is voor hen natuurlijk ook leerzaam om zo andere culturen te leren kennen en andere gebruiken waardoor hun wereld groter wordt. Ze zijn hier erg in geinteresseerd. Ik hd vanuit Nl op aanraden van mn coach in Nl typisch nl spulletjes meegenomen. Ze waren hier erg blij mee en vroegen meteen honderduit wat t was etc. 

Verder is de communicatie met aisec en de leiders van de instelling moeilijk omdat ik daar niet goed genoeg spaans voor spreek en het een beetje op zn zuidamerikaans gaat. Ik weet bv niet waar ik id weekenden verblijf enzo, dat hebben ze niet verteld en wanneer ik ernaar vraag krijg k nogal onduidelijke antwoorden. Maargoed, daar geef k me aan over. Er wordt dit wknd iig een tripje geplant naar een dorp in de buurt waar we gaan verblijven. Superleuk!!!

Het huis waar ik woon is mooi en nieuw. Het bestaat uit een jongens en een meisjesgebouw. Ik woon met Makita in het meisjes- en de twee brazillian boys wonen in het jongensdeel. Hier is ook wifi (wanneer het niet waait ;)) waardoor we hier vaak in het park verblijven. Een leuk klein park met bomen omringd door bankjes waar we ook wel knikkeren en voetballen met de jongens en voetballen. Het meisjeshuis heeft een binnenpleintje en is erg licht. Ik heb een kamer voor mezelf wat ook prima is, hoewel de douche tot vandaag alleen koud water had en ik een levensgrote mier van n paar centimeter in mn kamer vond gister. 

Ik merkte in het begin mn draai nog wat te moeten vinden. Dit lag vn aan mezelf (door de mensen hier heb ik me geen moment niet welkom gevoeld of veroordeeld) omdat ik me onzeker voelde over de taal en me wat opgelaten voelde in communicatie omdat het van hun ook veel geduld vereist. Verder werd niks uitgelegd mbt mijn taken of rooster van de kinderen etc. Dat moest ik zelf uitzoeken en daarbij had ik het geluk dat Makita hier al een poosje woont dus ik mt haar in Engels kan commuiceren. Verder ben ik echt de enige blonde hier die ik tot nu toe heb gezien. Ik zie amper mensen die er niet-Boliviaans uitzien. Daardoor val k nogal op. Meisjes van de instelling zeiden dat ze ook graag zulke blauwe ogen en blonde haren zouden willen en of dat vaker voorkomt in Nederland (alsof ik een soort mutant ben), erg grappig, dat zegt genoeg over hoevaak ze het zien. Qua cultuur heb ik geen moment een cultureshock gevoeld qua sociale omgang. Integndeel, mensen zijn erg open, warm, begripvol, onveroordelend en geinteresseerd. De jongens van het verblijf maken grapjes, leren spelletjes zoals knikkeren en andere spelletjes en plagen een beetje goedaardig. De meisjes zijn aanhankelijk en erg knuffelig en geinteresseerd. 

Nou, dit waren zo´n beetje de eerste indukken uit Santa Cruz. 

Veel liefs!!

------------------------------------------------------------------------

Arrival

Holaa!!

Finally, access to a computer;)!

It is quite difficult here in terms of mobility, there are no computers on the institution - I'm working now with Makita (other intern) in an Internet cafe - there is wifi available at the institution, but it often does not work (according to one of the nuns of the institution, its because of the strong wind (since its winter is now, nice temp during the day, approximately 28 dg average with plenty of sun, but in the nights it cools down and gets very windy. I hear during the nights the sound of the swaying palms in my room, quite relaxing I have to say)). OK. I'll start at the beginning.

After the flight from Amsterdam to Rome (with a transfer time of only 45 minutes which was very little, since the gate was unknown and I had to go to another terminal by subway, but whatever, it went well after all) I arrived in the early morning in Buenes Aires. Because I had a between stop of 15 hours, I was looking for a bus to go downtown for a little site seeing. It turned out not to be so easy as I expected to come there and find everything. I met during the busride to the centre a friendly girl, who lives in Montevideo (close to BA) who gave me some advises and a map.

The center appeared to be much bigger, busier and chaotic than I expected. After a coffee, I exchanged money and walked around. I saw beautiful places, such as plaza mayor. A square with parks and fountains, surrounded by tall buildings, including a pink house (I thougt to hear from the taxi driver that someone  from the government lives there, he talked quite negative about that person). Then I catched a toeristbus because it would be more practically with time and I really wanted to see La Boca/ Caminito. This is an authentic neighborhood with colored houses, tango bars and famous football stadium with lots of shops with Maradonna Stuff. Halfway the tour, I had catched a taxi back to the busstop to the airport because otherwise it would be too tight. It turned out that the taxi driver did not realized that my Spanish was basic because he talked endlessly of which I understood only flurries. When he asked me where I lived, I told him that I was from the Netherlands. He begun to talk violently: 'Malo Holanda', and made some killing-moves at his neck. It appeared to be about Maxima (queen of Holland) which of course makes sense given her father's past (her father "Zorrequieta" was in the Argentinean government in the time that there was a lot of corruption, also people were killed etc). He probably saw my shockreaction because he tried to make it up by saying that she might be a kind woman etc. The time that I arrived at the busstation I was a bit disoriented but finally I found the bus and arrived on time at the airport (I needed this time because there was a really long line at the airport). Then I continued my way to Santa Cruz.

When I arrived (2 AM) there was a cheerful waving group of Aiesec waiting for me. They greeted me warmly and we had fun in the car chatted in Spanglish on the way to my sleepingplace of one of the members of Aiesec.

The next day I was taken by my buddy, Juan Arturo to the citycentre of Santa Cruz (at 8 AM !!!). Because I was tired (slept only for 4,5 h) and a little jetlag, it was overwelming to talk all the time in Spanish, or attempt to, (his English is pretty bad). He is a sociable and funny guy but also very busy, but it was very nice and he's nice guy, just like all the people I've met here so far, by the way. Santa Cruz is a very nice town which is cozy in the center with churches, nice parks full of people who look for relaxation and small houses and beyond pretty rough with lots of dirt, traffic, bad roads, etc. I've eaten all sorts of local dishes that are truly delicious and arranged practical things, such as transfer money to aiesec and currency exchange. That night I moved to the place where I live during the week, the institution where the children live.

Once there, (with a warm welcome with welcome signs made by the children) I met the professor, sisters (nuns) and three fellow trainees (two guys from Brazil and a girl from Fiji). I went today to the centre to watch the football competition, I noticed that it is alive here in Bolivia but although they do not participate in the World Cup, you see people with shirts supporting different countries. Today I saw shirts from Baiern Munich, Spain and lot of Brazil - this country is very populair here. The guys, especially Lucas, were very involved with the game!! Then my first dinner with the kids who were all very interested and enthousiastic shouting 'aqui !!!! ' 

It is very cozy. The children and other people are real sweethearts. I notice the more collectivist culture here and that people/ kids immediately are completely open to new contacts and embrace and cuddle, and are interested. I felt very at home and welcome here right away and felt a nice click with the other interns. After work and in between I hang around with the other interns and play during the day with the childeren. The girls spend a lot of time to look videoclibs of an Azian boy band and more Latin-like bands. Its cute, they do dance passes on it and sing there songs.

It is frustrating that I felt a language barrier. They speak very fast and in slang/ accent, they swallow like in Andalusia in the s at the end of words. My Spanish is basic so the communication goes pretty rough while its importan. Therefore I feel sometimes insecure because I have to search for the words if I want say something all the time. I feel therefore a bit more closed down then I usally am. Have standard a dictionary with me. Last one girl told me a story about her home. She can not live at her parents place because her home situation is bad (some parents are in prison or other bad situations, which you sometimes notice on the children. One of the boys recently asked me if I could handle a gun because a woman should be able to protect herself). It was so frustrating for me to benot  able to respond well because I really wanted to talk with her about it. That's something that may need to develop and I took Spanish textbooks with me  to practice and probably the best was to learn is just by talking. The children are very patient and find it fun to explain things and ask much about the Netherlands. Makita has lived here already for a while and had also the language problem in the beginning. For the Brazilians this is less a problem I guess (because the more similar languages). One of them, Lucas, speaks Spanish very well which is very great because he can also translate for us sometimes. 

I live during the week in the institution and I give sometimes English lessons with Makita, the other girl in the institution and help them with homework. We also help sometimes in other classes such as mathematics and join with activities as we did today, a football play in a park. Further we play with them. Its good for there development for getting more awareness of other cultures by having contact with interns such as us maybe. They are very interested in this. I brought from Nl on the advice of my aiesec coach in NL typical en stuff from Nl. They were very happy with this and asked immediately what it was.

Furthermore communication with AIESEC and the leaders of the institution is difficult because I do not speak spanish well enough and the communication is sometimes a bit chaotic. I do not know where I will stay id weekends for example.  Anyway,will be ok. This wknd is a trip planned to a village closeby where we are will stay. Awesome!!!

The house where I live is nice and new. It consists of a boy and a girl department. I live with Makita in the girls' and the two boys live in the boys section. There is also wifi (when there is no wind;)) so we often stay in that park. A nice little park with trees surrounded by benches where we also marbles and play football. The girls home has an internal courtyard and is very light. I have a room for myself which is nice, although the shower until today had only cold water and I found a huge ant in my room yesterday.

In the beginning I sometimes felt a bit insecure  about the language because it takes patience from them to understand me and  other way around for me to understand them. Furthermore, nothing was explained about my tasks or schedule  so I had to figure this out myself and I was lucky that Makita has been living here for a while and its possible to communicate in English with her. I am also the only blonde person here I've seen so far. I hardly see people who look non-Bolivian. Thats funny to notice. Some girls asked me if this haircolour is more common in the Netherlands (as if I'm some kind of mutant), very funny. In terms of culture, I didnt felt a culture shock in terms of social intercourse. People are very open, warm, understanding, non-judgemental and interested. 

Well, this were pretty much the first impressions from Santa Cruz.

Lots of love!!