Don´t worry be happy

Na meer dan een week hier in Santa Cruz te verblijven, merk ik dat na de eerste indrukken te hebben verwerkt er wat meer ruimte komt voor meer diepgang in het leren kennen van de kinderen en de cultuur. In het begin was ik vooral bezig met mezelf staande te houden, al klinkt dat wat negatief - wat ik niet als negatief ervaarde, maar als interessant, met taal, dingen regelen, alle gewoonten en regels op de instelling te leren kennen en mn plaats te vinden.

Ik ben door sommige confrontaties meer achter het verschil in culturele gewoontes gekomen tegen het licht van mn eigen gewoonten. Bv. In het begin had ik het idee veel te missen door een taalbarriere. Ik ben erachter gekomen dat sommige dingen gewoonweg niet worden medegedeeld of geplant en wordt verwacht dat je op het moment zelf gewoon flexibel bent. Bv vorige week werd medegedeeld dat we het weekend weg zouden gaan naar  een tripje. We zouden ´s ochends vertrekken. Ik had nog niks gepakt omdat ik dat vrijdagavond wilde doen. Na naar het park te zijn geweest om te voetballen met de kinderen, kwamen we terug en stond iemand van aiesc op de stoep om ons op te halen om te gaan stappen. Omdat ik nog geen sleutel van de instelling heb, zou ik bji iemand (bij wie, geen idee) moeten blijvne slapen en ik had nog niks gepakt terwijl we ´s ochtend om 9 uur zouden vertrekken. Na een tijd overleggen besloten Makita en ik dus niet mee te gaan stappen. Ik voelde me schuldig omdat het mn eerste week was en ze me mensen wilden laten kennen en hij helemaal hir naartoe was komen rijden. Tegeljkertijd had ie dat beter kunnen zeggen van tevoren maar ik dacht dat ik dat ms ook wel niet goed had meegekregen (wat niet zo bleek te zijn). Op facebook sprak hij me aan en ik schreef een heel verhaal om me nogmaals te verontschuldigen en dat ik het ms door taalproblemen niet goed ahd begrepen etc. De enge reactie die ik hierop kreeg was ´No worry, be happy´ Haha, ik moest zo lachen, en sindsdien gebruikten wij (ik, Makita, Gabriel en Lucas) deze uitspraak overal bij. De volgende dag stonden Makita en ik vroeg, de afspraak was dat we 9 u zouden vertrekken uit Santa Cruz. Uiteindelijk waren we pas om 12 u bij de persoon van waaruit we zouedn vertrekken en 3 uur pm vertrokken we echt pas en kwamen we laat in de avond aan! Niemand haastte zich en iedereen had alle tijd. Nou ben ik ook niet heel punctueel qua tijd, maar hier moest k wel ff aan wennen!

De busreis zat een beetje in dezelfde lijn. Het busje was erg oud en onze bagage erbovenop gesmeten. Om de 5 min stopten we omdat er weer iets gekocht moest worden of andere redenen. Gabriel en ik zaten achterin grapjes te maken ´Don´t worry, be happy´etc. Verder doet hij sinds Brazillie heeft verloren steeds met een soort overdreven lelijk accent Duitsers na, en omdat hij Nl op Duits vind lijken doet hij Nl me dat accent na. Was grappig. Het gezelschap was erg gezellig. Mensen van Aiesec waaronder een prettig gestoorde Colombiaan die de hele tijd het hoogste woord had, een andere stagaire uit Brazillie en wij. Het uitzicht was adembenemend. Hoge bergen (hoewel ik het geen berg mocht noemen maar het heuvels zijn volgens Boliviaanse begrippen) met veel groen, watervallen, rotsen, dorpjes met huisjes met varkens aan lijntjes, loslopende kippen en honden, mensen met klederdracht (kleurige rokken en schorten met 2 lange vlechten aan het eind vastgebonden) die achter kraampjes langs de weg en bij bussen en auto´s voedsel verkochten. Het is allemaal erg rommelig en chaotisch wat een verademing is naast de gestrucutureerdheid uit t westen. Onderweg reden we dwars door n waterval heen, borden met: ps op, vallende rotsblokken, (met zonder enige vorm van bescherming) overhellde rotsen met rotsblokken ter grote van auto´s langs de weg. De hele weg de populaire muziek van hier geluisterd in t busje. Reggaeton, Enrique Iglesias, bachata en andere onbekende muziek. Na een poosje kwam een zak cocabladeren tevoorschijn om rond te delen om te kauwen. Het was al donker in het plaatsje waar we aankwamen (Samaipata). In het leuke hostelletje met schattig gekleurd binnenplaatsje gingen we eerst wat drinken, daarna in het centrum op het plein wat gedronken waar k met de crazy Colombiaan salsapasjes en andere danspasjes uit Colombia uit had geprobeerd (hij kan eg goed dansen btw), en daarna naar een barretje gedanst. De muziek was geweldige dansmuziek. Reggaeton, bachata, salsa, chuechuamuziek (originele Boliviaanse indiaanse muziek die uit La Paz komt) met aparte danspasjes. De jongens kunnen erg goed dansen, en heb de hele avond gedanst. De volgende dag eerst door het stadje gelopen, ontbeten. Het stadje is echt geweldig, voldeed aan een typisch beeld was k van zo´n zuidamerikaas stadje had. Daarna naar El Fuerte. Een natuurgebied met Incaruines waarvan nu nog steeds onbekend is hoe het is ontstaan en hoe ze het hebben gemaakt. Het is nl een ontzettend groot rotsblok met inkervingen en donker gesteente wat alleen vanuit de lucht te herkennen is als een heel grote poema. Verder ruines van huizen, winkels, offerplaatsen en begraafplaatsen etc. Erg indrukwekkend. Het was alleen erg koud en mistig (vooral omdat het bovenop een berg en erg hoog was) en daardoor was ook het landschap niet zichtbaar wat normaal gesproken indrukwekkend moet zijn. De terugweg hebben we veel lol gehad over nl woordjes. Ik heb nl standaard n woordenboekje bij me en ze vinden Nl erg raar. Toen een hond blafde onderweg zeiden ze dat ie Nl sprak. Verder vinden ze dat ik qua dansen, persoonlijkheid en hun accent goed kan nadoen ik een Zuidamerikaanse ben en binnen een paar weken helemaal geintegreerd ben. Haha, we zullen het zien. Mot nu weer terug dus maak er een eind aan!

Veel liefs!!

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

After more than a week in Santa Cruz, I notice that after processing the first impressions, there is some more room for depth in getting to know the children and culture. In the beginning I was mainly concerned with myself to keep standing, arranging things and get to know how things work. Even though it sounds a bit negative, I did not experienced this as negative but as interesting, to get used to the language, culture, habits and rules in the institution and find my way to adapt in that.

Because some confrontations with different expectations from my side, I felt sometimes confrontated with my own cultural background.  For example: in the beginning I had the idea to miss a lot of information because of a language barrier. I found out that some things simply weren't communicated or planned which is a more spontaneous and flexible approach. For example, last week I was informed that the plan was to go away for a weekend trip. We would  leave early in the morning. So I planned to pack my stuff that friday night. When I came back after beeing in the park to play football with the kids there was somebody from Aiesec waiting to pick me up to go out. I don't have a key of Hogar, and I had no idea were I would sleep. Also I hadn't packed my stuff yet to go away for that weekend so that would be a problem (we would be leaving 9h in the morning). So I told him that I wanted to stay at Hogar. I felt a little guilty because in my first week he wanted to introduce me to people and he made a long ride to pick me up. So the next day, when he approached me on facebook, I wrote a whole story to apologize for the situation. His only response was: 'Dont worry, be happy'  Haha, it was so funny! Since then we (me, Makita, Gabriel and Lukas) say this as joke with lots of situations. Makita and I stayed at Hogar. We would leave 9 am from Santa Cruz. But it turned out that we were at 12.00 at somebody's place and left 3pm!! Nobody rushed and everyone had plenty of time. Well I'm not very punctual in terms with time, but tis even surprised me, haha. 

The bus trip was in the same line. The van was very old and they threw our luggage on top. Every five minutes we stopped because they wanted to buy something  or for other reasons. Gabriel and I were making jokes 'Don't worry, be happy' and '5 minute rule' (after every 5 minutes there had to be a stop). Was funny. The trip was very nice. People from Aiesec, a funny loud Colombian, another trainee from Brazil and us. The view was breathtaking. High mountains (for me, according to them I could not call this mountains but hills under Bolivian standards) with greenery, waterfalls, rocks, villages with houses. Pigs, chickens and dogs in gardens and people with costumes (colored skirts, two long braids tied at the end). When the bus stopped people tried to sell there foods. In comparence with structured Europe it is very chaotic and messy, which I love. On our way we drove through a waterfall and saw plates with: "watch out, falling rocks" (as if that will help if the rocks are falling  ;))  without any form of protection. In the van we listened to some music, reggaeton, Enrique Iglesias, bachata and some unknown music and had some coca leaves. It was already dark when we arrived in Samaipata in a fun hostel with a cute colored courtyard. After drinking some in the hostel, we went to the center  for some more drinks. I did some salsa and some other dancesteps with the Colombian who could dance quite well.  After that to a club with reggaeton, bachata, salsa, chuechuamuziek, very nice, loved the music!! The next day we walked around and had some breakfast. The town is really great, with a nice atmosphere. Then to El Fuerte. A nature reserve with Inca ruins. Its still unknown how this was made. It's a very large boulder with carvings and dark rock which is only recognizable as puma from above. Further ruins of houses, shops, sacrificial sites, burial grounds etc. Was impressive and interesting. It was only very cold and foggy, so the normally beautiful view was not visible. The way back was fun. They were making fun of Dutch (I had a dictionary with me) and even said that according to them it sounds similar as a barking dog. Haha. Ok have to go back so going to stop. 

Lots of love!!